Uposażenie materialne kościoła było przeznaczane w celu zapewnienia egzystencji duchowieństwa utrzymującego świątynię i dbającego o posługę pasterską. Biskup zanim ustanowił nową parafię wymagał najpierw wyznaczenia pewnego uposażenia dla duchownych. Stąd np. przy kościołach których dokumenty fundacyjne zaginęły, lub ich w ogóle nie było, proboszczowie starali się o potwierdzenie nadań przez kolatorów. Sytuacja taka miała miejsce najczęściej w kościołach powstałych najwcześniej przy grodach jak w Bielsku, Brańsku, Drohiczynie, gdzie nie zadbano o spisanie odpowiednich dokumentów. Dla fundacji prywatnych przeważnie zachowały się odnośne dokumenty. Niekiedy każdy nowy właściciel nadawał kościołowi nowe uposażenie i potwierdzał dawne, jak w przypadku kościoła w Rudce.

Dla kościoła ostrożańskiego dokumentem fundacyjnym był wspomniany dokument z 1450 roku. Jego oryginał nie zachował się, ale znamy jego treść z kopii która została sporządzona staraniem ks. Leonarda z Dworaków w !595 roku. Ksiądz Leonard zadbał też o wpisanie dokumentu do ksiąg sadowych drohickich. Bartłomiej i Dadźbóg przeznaczają kościołowi w tym dokumencie dwie włóki ziemi (ok. 33 ha) położone w różnych polach. Późniejsze inwentarze dokładniej opisują położenie tych pól. Było ich trzy, zgodnie z ówczesną techniką uprawy roli: pole pod zboże jare, ozime i ugór. Pierwsze pole rozciągało się między gruntami włościan ostrożańskich od strumienia płynącego przez Ostrożany do granicy wsi Smarklice. Tutaj stał kościół, plebania, zabudowania plebańskie i szpital. Drugie pole ciągnęło się od strumienia ostrożańskiego, przy granicy wsi Koski, do granicy smorczewskiej. Trzecie pole było położone na północ od strumienia ostrożańskiego w kierunku granicy ze wsią Stadniki i z lasem zwanym Łoza. Tutaj też była położone pole zwane „Kuse” które w 1594 roku Halszka z Ostroga Radziwiłłowa kazała zwrócić plebanowi ostrożańskiemu, a które wcześniej zagarnął do dworu sługa Kiszków niejaki Gryszkowski. Na poświętnem księża osadzali swoich chłopów. W 1580 r. ks. proboszcz miał osadzonego jednego ogrodnika bezrolnego. W 1628 r. nowy dziedzic Ostrożan Aleksander Radziszewski potwierdził kościołowi posiadane wcześniej pola. Odnowił także dziesięcinę z dworu ostrożańskiego. W 1661 r. fundując altarię Różańca Świętego zapisał na nią sumę 2000 zł. W 1693 roku Mikołaj Bykowski uwalniając powyższą sumę dał proboszczowi w zamian dwie włóki na wsi Jaszczołtach. Proboszcz osadził na nich trzech poddanych. W 1819 roku osadzeni byli na nich Krzysztof Michalczuk, Józef Adamiak i Franciszek Stańczuk. W 1671 r. Tomasz Skiwski zapisał kościołowi 20000 zł jako fundusz na wikarego. Zabezpieczeniem tej sumy stała się część wsi Moczudły Zalesie w której odtąd do księdza należały 4 włóki. Ksiądz Sadowski miał także prawo w tej wsi pobudować kaplicę. Jednak do jej budowy zapewne nie doszło, gdyż nic o tym nie słychać w źródłach. W 1819 r. w tej wsi mieszkało ośmiu poddanych kościelnych. W 1786 r. Trybunał Lubelski zasądził wieś Karolowi Urbańskiemu z Kułyg z obowiązkiem spłaty. Ten jednak wsi nie wykupił i w 1817 została na powrót przysądzona kościołowi.

W 1704 r. Jan Radziszewski stolnik podlaski, bratanek Aleksandra, w testamencie zapisał kościołowi ostrożańskiemu 1000 zł. Natomiast w 1714 r. Jan Kazimierz Skiwski podstoli drohicki zapisuje sumę 2000 zł za duszę swoich rodziców Jana i Teofili, na dobrach Morze Mazury. W 1798 roku Marcin Wojewódzki dziedzic dóbr Smarklice ofiarował kościołowi łąkę w tejże wsi. Zaś Ciecierscy dali część gruntu pod nowy cmentarz. W 1931 roku do beneficjum kościelnego należało 45 ha, plus łąka na Smarklicach. W 1938 r. beneficjum umniejszono o pół hektara, które sprzedano, a pieniądze oddano Kurii Pińskiej. Część ziemi została sprzedana za ks. Barszczewskiego. Pieniądze zostały przeznaczone m. in. na malowanie kościoła, chodnik wokół świątyni, ogrodzenie placu przykościelnego parkanem. Obecnie w skład ziemi kościelnej wchodzi ok. 16 ha.

Na mocy pierwotnego uposażenia kościoła należeć do niego miała również karczma nadana przez Bartłomieja i Dadźboga. W 1670 r. Mikołaj Bykowski odebrał karczmę i przyłączył ją do dworu. Biskup Tomasz Leżeński w piśmie z 1672 r. nakazał ją zwrócić kościołowi, strasząc Sądem Boskim. Jednak dopiero w 1719 roku Wiktoryn Kuczyński zwrócił karczmę księdzu Porazińskiemu. Potem doszło do ugody między plebanią a dworem. Ksiądz miał dostawać czynsz roczny w wysokości 180 zł w zamian za przestanie prowadzenia karczmy, będącej konkurencyjną wobec dworskiej.

Źródłem dochodu kościelnego były także dziesięciny pobierane z poszczególnych wsi. Już dokument z 1451 roku wspomina o dziesięcinie z ośmiu wsi która miała należeć do kościoła ostrożańskiego po śmierci plebana z Perlejewa Jakuba. Należy zaznaczyć że dziesięciny należne kościołowi pochodziły także ze wsi prawosławnych a potem unickich, chociaż księża nie sprawowali jurysdykcji nad zamieszkałą tam ludnością. W XVII wieku do kościoła ostrożańskiego winny płacić dziesięcinę takie wsie jak Smarklice, Stadniki, Grodzisk, Drochlin, Makarki, które albo całkowicie, albo w ogromnej większości były zamieszkałe przez ludność unicką. Płacono dwa rodzaje dziesięciny: pieniężną i snopową w zbożu. Prowadzone były specjalne rejestry w których każdy posiadający ziemię miał określoną wysokość należnego świadczenia. Jak trudne było egzekwowanie tego obowiązku dowodzą licznie zachowane pisma procesowe o niepłacenie dziesięcin przez szlachtę. W latach 1782 –1793 proboszcz ostrożański Henryk Gederman wytoczył w związku z tym procesy niemal całej szlachcie z parafii, zmuszając ją do płacenia zaległych dziesięcin. Częściowo mu się to udało. Niektórzy jednak dalej nie płacili należnych sum, czy to z powodu ubóstwa, czy też świadomego unikania tego obowiązku. Następujące wsie były zobowiązane do płacenia różnych rodzajów dziesięciny: Ostrożany i Stadniki dziesięcina snopowa; Jaszczołty 10 włók, dwie kościelne – snopowa, Zdzichy 10 włók – snopowa; Borzymy 5 włók – pieniężna; Krakówki 5 włók – snopowa; Koski 5 włók – snopowa; Smorczewo 5 włók – snopowa; Klepacze 20 włók – pieniężna; Łopusze 10 włók – pieniężna; Morze 20 włók – snopowa; Lubowicze 5 włók – snopowa; Niewiarowo Sochy 5 włók – pieniężna; Niewiarowo Przybki 5 włók – pieniężna; Rybałty 10 włók – pieniężna; Krynki Sobole 30 włók – pieniężna; Moczudły Stara wieś10 włók – pieniężna; Zalesie 1 włóka – pieniężna, Lachowskie 5 włók – pieniężna. Wsie Grodzisk, Drochlin i Makarki przeszły ok. 1790 r. do parafii rudzkiej, ale już znacznie wcześniej były kłopoty z pozyskaniem z tych wsi dziesięciny.